Er wordt ons vaak gevraagd of Sardi veel last heeft van racisme als hij in België is. Je hoort het wel vaker dat mensen je anders behandelen wanneer je geen Nederlands kunt spreken bijvoorbeeld. Zo hoorde ik ooit van een Amerikaans meisje dat winkeliers weigerden over te schakelen naar het Engels terwijl ze geen woord Vlaams kon spreken. Ze was gewoon een toerist in een grote stad in België, dus het was logisch dat ze geen Vlaams kon. Om eerlijk te zijn, heeft Sardi er tot nu toe nog geen last van gehad.
Hij krijgt veel meer met racisme te maken in zijn eigen land.
Zelfs in zijn eigen familie. Elke keer als we zijn familie bezoeken in Java of in Sumatra, krijg ik de vraag waarom ik Sardi graag zie. In het begin verstond ik geen Indonesisch en dacht ik dat het gewoon een vraag was zoals we deze ook stelden in België. Dus antwoordde ik steevast dat hij een enorme mooie persoon is, zowel vanbinnen als vanbuiten. Hij denkt altijd eerst aan andere mensen, zolang zij maar gelukkig zijn. Hij is ambitieus en leergierig, hij heeft zichzelf Engels aangeleerd om een beter leven te kunnen creëren. Ik zei dat ik van zijn hart hou, van de mens die hij is. Ze lachten dan altijd een beetje, en Sardi lachte mee. Het was pas later dat ik de vraag echt begreep.
Ze vroegen niet enkel waarom ik hem graag zag, maar ze vroegen het met de uitleg dat ik zo wit en mooi ben en hij zo zwart en lelijk. Sardi is donkerder dan de gemiddelde Indonesiër, omdat hij jarenlang op een plantage gewoond heeft en altijd buiten heeft moeten werken. Hoe donkerder je huidskleur, hoe armer je bent. Sardi heeft heel zijn leven moeten horen dat hij niets waard is en dat hij dom is, enkel en alleen omdat hij donkerder is en dus armer. Toen hij nog op school zat, heeft een groep vrienden hem eens achtergelaten en tegen elkaar gezegd dat ze niet met hem moeten omgaan, want hij was te arm. Mensen geloofden niet dat ik bij hem wilde zijn. Wanneer hij de eerste keer in België was, kregen zijn ouders te horen dat dat niet waar kon zijn. Ze geloofden nooit dat Sardi in Europa was, want niemand zou die moeite voor hem willen doen. Mijn hart brak en ik werd er enorm kwaad van.
Mijn Indonesisch is ondertussen een stuk beter waardoor ik onmiddellijk kan antwoorden wanneer ze vragen over onze relatie stellen en waarom ik van hem hou. Maar als Sardi en ik ruzie maken, denkt hij onmiddellijk dat alles zijn fout is en dat ik hem wel zal verlaten, zoals iedereen constant tegen hem zegt. Ik vertel hem vaak dat ik ook soms fout zit en zeker niet perfect ben. Het is een constant gevecht om Sardi te laten inzien dat hij wel veel waard is en absoluut niet dom is. Je kunt een gedachte die jarenlang in je hoofd geplant is natuurlijk niet snel doen omdraaien. Maar ik geef het niet op en elke dag wordt het ietsjes beter.
Toen ik tijdens een wandeling een groep kinderen tegenkwam, raakten we aan de praat. Het was in de tijd dat mijn Indonesisch nog niet zo goed was, maar de kinderen konden een paar zinnetjes in het Engels zeggen. Ze vroegen me wie ik was en waar ik vandaan kwam. Plots begon één van de jongens een meisje uit te lachen. Hij had het over ‘donker’. Ik besefte, dankzij de ervaringen met Sardi, dat hij haar aan het uitlachen was omdat ze donkerder was dan de rest van de groep. Hij zei dat ze lelijk was. Ik wist hoeveel pijn dit haar moest doen. Ik werd kwaad, maar zij verstonden mij niet goed en ik hen niet. Gelukkig verdedigde een ander meisje haar en zette de jongen op zijn plaats.
