Een paar weken geleden ben ik getrouwd met Sardi. Het was een mooie dag. We hebben er hard voor moeten vechten, maar het was het absoluut waard.
Voor de trouw had ik een jurk gekocht. Ik had eerst een korte jurk op ’t oog, maar die leek me een beetje te koud voor in de winter. Aangezien het vrij goedkoop was, heb ik maar ineens een lange jurk en de korte gekocht. De lange jurk was voor nu, in de winter. De korte kan ik aandoen wanneer we het feest geven in de zomer.
Toen ik thuiskwam, toonde ik de jurken aan Sardi. Bij de lange jurk blonken zijn ogen onmiddellijk. Hij vond het heel mooi, en dat zag je ook. Bij de kortere jurk was de reactie wat aarzelender. Hij vond het op zich wel mooi, maar te naakt.
Nu, de mensen die me kennen, zullen wel weten dat het allemaal best goed meeviel. De jurk komt tot net boven de knieën. Maar het heeft geen mouwen dus de schouders zijn bloot. En er is een decolleté, maar geloof me, je ziet niets. In mijn ogen was het dus helemaal niet zo naakt.
Het toonde nog maar eens aan dat we een heel andere definitie hebben op dit vlak.
Wanneer ik in Bukit Lawang ben, verblijf ik steeds in het guesthouse die gelinkt is aan de organisatie waarvoor Sardi werkte. Ik ken alle gidsen en restaurantmedewerkers, het zijn vrienden van mij geworden. Op een dag zat ik bij één van deze gidsen, Andi. Tevens ook de gids waarmee ik de allereerste keer, in 2018, de jungle mee ben ingetrokken.
Er waren toeristen aanwezig, één groepje bestond uit twee mannen en een vrouw. De vrouw had haar bikini aangetrokken en lag te zonnen voor haar kamer. Op een bepaald moment kwam ze, in bikini, even in het restaurant zitten om met de mannen te praten. Ik zat naast Andi en we hadden zicht op het hele restaurant.
Een paar seconden nadat de vrouw het restaurant binnengekomen was, stond Andi meteen op en ging aan de andere kant van de tafel zitten. Zodat hij met zijn rug naar het restaurant zat en de vrouw dus niet meer kon zien. Hij vertelde me dat het niet leuk is voor hem om zoiets te zien.
Alhoewel ik weet dat ze het moeilijk hebben met naaktheid, verschiet ik er toch telkens weer even van als zoiets gebeurt. Want Andi is gids en gaat dus constant met toeristen de jungle in. In het hoogseizoen praktisch dagelijks. Wanneer je aankomt in het kamp na een dag bergen op te klauteren en af te dalen, spring je zo snel mogelijk het water in als je aankomt in het kamp. Na een dag zweten is het enorm verfrissend.
Uiteraard trekken de toeristen daarvoor hun zwemkledij aan. Andi ziet dus wekelijks meerdere vrouwen in bikini. Ik zou dan verwachten dat hij het gewoon raakt na een tijd. Maar blijkbaar is dit niet het geval. Ik heb al meerdere opmerkingen van de gidsen gehoord als er iemand in bikini rondloopt in het dorp. In de jungle geen probleem, maar in het dorp is het toch wat anders.
Sardi heeft er geen problemen mee als ik een bikini aantrek op toeristische plaatsen, of als we alleen zijn. Maar als we ergens alleen zijn en er komen Indonesische mensen aan, dan wordt hij verlegen. Hij zal me nooit zeggen dat ik geen bikini mag aandoen, maar hij wordt er wel ongemakkelijk van. Omdat hij denkt dat de Indonesische mannen dan zullen staren naar mij en onkuise gedachten zullen hebben.
Ik moet eerlijk zijn, ik ben zelf ook niet echt op mijn gemak als ik tussen enkel Indonesische mensen ben en dan een bikini of badpak aantrek. Ik voel dat er veel gestaard wordt. Niet alleen door de mannen, ook de vrouwen doen het. Maar dan eerder op een afwijzende manier.
Ik zou het dus zelf nooit doen, in bikini zwemmen in het centrum van Bukit Lawang. Omdat ik weet hoe ongemakkelijk de lokale bevolking ervan wordt.
