Laurent is in 2021 naar Italië verhuisd, naar een dorpje in de provincie Perugia. Het begon met een droom. Vroeger reisde hij met zijn vrouw en kinderen telkens naar een andere plek. Tot ze eens op reis waren geweest naar een boerderij in Italië en de kinderen telkens vroegen om terug naar daar te gaan. Het werd elk jaar een beetje thuiskomen. En dus droomden Laurent en zijn vrouw ervan om zich daar ooit te vestigen, als ze op pensioen zouden zijn.
En toen kwam corona. Zijn vrouw had een eigen zaak en mocht lange tijd niet werken waardoor er heel wat inkomsten verloren gingen. Laurent kon zijn job als freelancer vanop afstand uitvoeren. En voor ze het wisten bezochten ze een aantal panden en waren ze onmiddellijk overtuigd van het huis waar ze nu wonen. En zo werd de droom werkelijkheid.
Zijn jullie ondertussen al Italiaanse burgers geworden?
Nee, we zijn nog geen Italiaanse burgers, dit kan pas na vijf jaar. We hebben wel onze residentie hier staan wat wil zeggen dat we hier belastingen betalen en onze gezondheidszorg hebben. Om dit te verkrijgen moesten we bewijzen dat we voldoende inkomsten hadden om onszelf te onderhouden en dat we in België een gezondheidsverzekering hadden. Er waren in het begin een paar communicatieproblemen door de taal en andere regels. Zo dachten we dat ze met de verzekering een brandverzekering bedoelden voor ons nieuwe huis. (lacht)
Jullie hebben twee zonen, hoe gingen zij ermee om toen jullie naar Italië verhuisden?
Dat wij naar Italië gingen verhuizen was geen enkel probleem. Ze studeren beiden nu in Nederland, we hebben daar een appartement voor hen gehuurd. Mijn jongste zoon was 17 jaar oud en een beetje vastgeroest in België. Hij had schrik om de volgende stap te zetten in zijn leven. Maar ondertussen zijn ze blij met het appartement en elk weekend komen ze nog naar Antwerpen. Ze hebben daar nog hun vriendengroep en kunnen ook bij mijn zus blijven slapen.
Hoe reageerde de rest van de familie op jullie verhuis en hoe ging je daarmee om?
We hebben gewacht tot het zeker was dat we gingen verhuizen omdat je op voorhand niet weet of het al dan niet zal gebeuren en we wilden niet beïnvloed worden. Mijn moeder was als eerste positief, maar mijn stiefvader werd kwaad in het begin. Hij vroeg zich af wie er voor hen ging zorgen want ze waren van plan om ons als mantelzorgers te vragen. Maar dit was onze beslissing. Uiteindelijk is ook mijn stiefvader bijgedraaid. Het begin was moeilijk, ook voor mijn zus. Het was zeker geen makkelijk moment toen we het vertelden. Maar het is ons leven en we mogen ons niet laten beïnvloeden ook al voelen we ons soms schuldig dat we er niet zijn voor hen in België. We moeten zien dat we zelf gelukkig worden en door telkens voor anderen te zorgen, gaat dat niet gebeuren.
Inderdaad, ik ben blij dat je dat zegt!
Nu jullie in Italië zijn, moeten jullie opnieuw een netwerk opbouwen. Hoe verloopt dit?
We wonen in een straat met 20 huizen in een dorp met minder dan 1000 inwoners. Het eerste wat we gedaan hebben is overal in onze straat gaan aanbellen om ons voor te stellen en een pakje Philip’s Biscuits van Antwerpen met een flesje Elixir d’Anvers af te geven. De mensen hier vonden dat lief en sympathiek en het ging vlug de ronde in het dorp. We werden met open armen ontvangen, ook omdat we ons best deden om Italiaans te spreken.
Ze doen hier veel feestjes en festiviteiten, heel de zomer door. Daar hebben ze vaak mensen voor nodig. Als je dan je hulp aanbiedt, dat appreciëren ze enorm.
Er is ook een groep met expats in het dorp. Je wordt makkelijk aangesproken door buitenlanders als je hier woont. Eén keer per week, op vrijdagavond, wordt er in de plaatselijke cinema een film in de originele taal getoond met Italiaanse subtitels. Alle buitenlanders komen dan kijken en zo leren we elkaar ook beter kennen. Er is een Messenger groep aangemaakt met de expats van dit dorp en de dorpen errond.
Op deze manier hebben we een mooie mix van zowel Italiaanse vrienden als buitenlanders.
Zo fijn dat jullie deze mix hebben, ik kan me voorstellen dat dat een enorm voordeel is.
Je ziet vaak in de dorpjes hierrond dat veel expats een groepje op zich zijn en ook niet veel moeite doen om Italiaans te spreken. Hier is dat anders. De buitenlanders doen hier veel voor de gemeenschap. Met Kerst en Pasen versieren we het dorpje met de buitenlanders. Er zijn bovendien maar twee barretjes. Eén wordt opengehouden door een vrouwtje die wat financiële problemen had en wilde stoppen. Ze was alleen en ze zag het niet meer zitten. Wij – de expats – wilden dat niet. We gaan nu elke donderdag daar aperitieven en bestellen hapjes. We hebben haar bovendien wat geld gegeven. En nu is ze er nog steeds.
Wat een geweldig verhaal!
Wat zou je mensen aanraden als zij ook de stap willen zetten om in het buitenland te gaan wonen?
Ik zou hen twee dingen willen aanraden. Ten eerste dat ze de taal op voorhand een beetje kennen zodat ze toch al iets of wat verstaan van wat de mensen zeggen of uitleggen en ze zelf ook kunnen zeggen wie ze zijn en waarom ze daar zijn.
Ten tweede raad ik hen aan om goed te weten waar ze naartoe gaan en wat die locatie te bieden heeft. Ik zie vaak in Facebook groepen zoals ‘Expats in Italy’ dat mensen graag in Italië willen komen wonen en dan vragen wat een goede regio zou zijn. Als je niet weet waar je naartoe wil, alleen maar naar Italië, zullen je verwachtingen niet ingelost worden. En je kan moeilijk iemand anders laten zeggen waar je moet gaan wonen, dat is te persoonlijk. Je moet er op zijn minst zelf al eens geweest zijn. Huur eerst een huis, kom voor een jaar, en zie wat dat geeft. Wij hebben dat niet gedaan, want wij kenden de streek al 15-16 jaar voor we naar hier kwamen en we hadden al vrienden hier.
Zorg dat je goed voorbereid bent en dat je goed kunt omgaan met de problemen die je achterlaat. Je zult de linken met thuis een beetje moeten loslaten wat ook niet altijd makkelijk is. Het is een beetje je hart volgen, en als je met twee gaat of met kinderen wordt het nog ingewikkelder en moet je met meer factoren rekening houden.
