Op zondag komen er vaak lokale toeristen vanuit de grootstad Medan naar Bukit Lawang om daar te genieten van hun weekend. Onder deze toeristen bevinden zich regelmatig studenten van de middelbare school die hun Engels willen oefenen. Ze komen naar hier omdat ze weten dat er westerse toeristen zullen zijn die een jungle trekking gepland hebben of net terug zijn van de jungle. Ze stellen dan verschillende vragen over het land van herkomst, lievelingseten, hobby’s, wat de toeristen leuk vinden aan Indonesië,…
Tijdens de pandemie mochten ook Indonesiërs niet zomaar van de ene plaats naar de andere reizen, dus toen werd het niet gedaan. Maar tegen het einde werden de lokale restricties opgeheven, en kwamen de horde lokale toeristen terug opdagen. De beperkingen om Indonesië binnen te komen, waren echter nog van kracht dus er waren nog niet veel buitenlandse toeristen. De mensen van het dorp kenden me hier ondertussen en belde me wel eens op met de vraag of ik met een groep studenten wilde praten.
Op één van zo’n zondagen had ik een gesprek met twee meisjes. Toen het gesprek beëindigd was, wilden ze me betalen. Iets wat ik niet kon aanvaarden, want ik mag niet werken in Indonesië. Ik mag geen job doen die door een Indonesiër gedaan kan worden en ik mag ook geen geld aannemen van Indonesiërs. Ik zou het sowieso niet aanvaard hebben, want ik deed het met plezier. Het is een goed initiatief om met buitenlandse toeristen te praten en zo te oefenen wat ze geleerd hebben.
Hetgeen waar ik het echter wel moeilijk mee had, was dat ze het geld aan Sardi wilden geven in plaats van aan mij. Want ze wisten dat Sardi mijn partner is. Ik was uiteraard stomverbaasd en dacht dat het was omdat ze verlegen waren. Maar dat was niet het geval.
Sardi is als man verantwoordelijk voor mij en alle communicatie en vragen verlopen via hem.
Als ik met Sardi ergens rondwandel, en er komen Indonesiërs naar ons om een foto te nemen – wat heel regelmatig gebeurt, ik voel me hier soms als een echte ster -, dan vragen ze aan Sardi of ze een foto met mij mogen nemen. Waar ik eerlijk gezegd wel wat gefrustreerd van word. Ik kan toch zelf wel beslissen of ik op de foto wil of niet? Bovendien is dat mijn keuze, en niet die van Sardi. Maar hier wordt dat dus anders gezien. Ik ben Sardi zijn (toekomstige) vrouw en dus is het zijn beslissing of ik op de foto mag of niet. Hij moet zijn goedkeuring geven.
Tijdens de pandemie zaten verschillende familieleden van Sardi in geldnood. Sommigen zijn op één of andere manier verbonden aan de toeristische sector. Velen denken ook dat ik, als westerse persoon, veel geld heb. Er waren er nu en dan die aan mij vroegen of ze geld konden lenen. Of die een stuk land wilden verkopen en vroegen of ik geïnteresseerd was. Het rare was dat sommigen onder hen dat rechtstreeks aan mij vroegen. Vooral als ik op dat moment in België zat. Ze vroegen dan ook steevast om niets tegen Sardi te zeggen. Wat ik uiteraard wel deed, want ik vertel over het algemeen alles aan Sardi. Iets wat ik ook van hem verwacht. Communicatie is al moeilijk genoeg, ik wil overal eerlijk en transparant over zijn.
Sardi werd er dan ook steeds kwaad van. Hij vindt het respectloos als ze zoiets aan mij vragen en niet via hem. Langs de ene kant wil hij niet dat ik te veel lastig gevallen word. Hij schaamt zich er een beetje voor als zijn familie geld vraagt aan mij. Maar langs de andere kant voelt hij zich ook gepasseerd. In hun cultuur is dit absoluut niet aanvaardbaar. Nu, ze wisten zelf ook dat ze in de fout waren gegaan, ze vroegen me om niets te zeggen voor een reden. Ze waren gewoon wanhopig en hoe langer de pandemie duurde, hoe erger het werd.
Maar het blijft voor mij toch steeds aanpassen als ik Indonesiërs aan Sardi iets hoor vragen dat eigenlijk enkel mij aanbelangt. Voor mij is het moeilijk te vatten, omdat ik mijn eigen persoon ben en ermee ben opgegroeid dat ik alles zelf mag beslissen. Gelukkig is Sardi daar heel begripvol over. En buiten de kwestie van geld – wat ik wel kan plaatsen en ik heb eigenlijk ook liever dat ze dit niet rechtstreeks aan mij vragen – begrijpt hij volledig dat ik mijn eigen beslissingen wil maken en zal hij mij ook nooit iets opleggen.
